Iconisch?

Er bestaan heel wat gin cocktails die – terecht of onterecht, dat laat ik hier in het midden - het epitheton “iconisch” kregen, denken we maar aan de Gin & Tonic, de Dry Martini of de Negroni, die de laatste jaren allemaal aan een fikse klim in de populariteitspolls bezig zijn. 

Even “iconisch” als de cocktails zelf zijn vaak ook de verhitte discussies omtrent de herkomst of de “exclusieve” uitvinding er van, de “exacte” serveerwijze of de “juiste” samenstelling en dat is bij de zogenaamde French 75 niet anders. Let op de aanhalingstekens! 

Laat mij voorlopig volstaan met te stellen dat de French 75 in essentie een (Opgelet! Nog méér aanhalingstekens:) “klassieke” mix is van gin, champagne, citroen en suiker … of toch niet? Ik kom er zo dadelijk op terug!

Ontstaan en evolutie van de French 75

Er doen - of wat had je gedacht? – verschillende versies de ronde over hoe en waar de French 75 zou zijn “uitgevonden” en wie dat dan zou hebben gedaan. Opmerkelijk is ook dat het recept nogal wat veranderingen ondergaat door de tijd. 

De meest gangbare theorie, door cocktail historicus Simon Difford naar voren geschoven, is dat het drankje startte als de "Soixante-Quinze", later de "75" werd en pas daarna zijn definitieve naam "French 75" kreeg.

Cocktails worden vaak vernoemd naar historische personen of gebeurtenissen en dat is in dit geval niet anders: tijdens de Eerste Wereld Oorlog was het “Canon de 75 modèle 1897”, beter bekend als de “Soixante-Quinze” (de “Vijfenzeventig”), een veelbesproken wapen omdat het een symbool van hoop was in de strijd tegen Nazi-Duitsland. Vermoedelijk is het de Franse barman Henry Tépé van Henry's Bar in Parijs geweest, die één van zijn cocktails "Soixante-Quinze" noemde, naar de bijnaam van het kanon. De eerste geschreven verwijzing ernaar stamt uit “The Washington Herald” van 1915 en stelt vast dat het oorspronkelijk bestond uit een derde gin, een derde grenadine, een derde appeljack en een scheutje citroensap. Er wordt gesuggereerd dat de cocktail oorspronkelijk aan het front van de Eerste Wereldoorlog is ontstaan en vervolgens naar Amerika is geëxporteerd door een oorlogsverslaggever, wat mogelijk heeft bijgedragen tot de legende dat de cocktail uit in beslag genomen ingrediënten bestond en werd gedronken uit gebruikte kanonhulzen aan het front!

De eerste geschreven verwijzing in een echt cocktailboek verschijnt in “Cocktails - How to Mix It” van Robert Vermeire in 1922, die het recept geeft als: "2 dashes Grenadine, 1 theelepel citroensap, 1/6de deel Calvados en 2/6de delen Dry Gin”. Het werd geshaket en gestrained in een hoog cocktail glas. Opmerkelijk is dat Vermeire het recept de naam "75" geeft. 

De legendarische Amerikaanse bartender Harry MacElhone - buurman van Henry Tépé tijdens zijn verblijf in Parijs - neemt de cocktail over in zijn boek “Harry's ABC of Mixing Cocktails” van 1926 onder de titel "75 Cocktail” met als recept: "1 theelepel Grenadine, 2 dashes Absinthe of Anis-del-Oso, 2/3de Calvados en 1/3de Gin. MacElhone vervangt het citroensap dus door absint of anijslikeur.

De eerste geschreven versie van de “French 75” cocktail met de ingrediënten die we vandaag het meest herkennen verschijnt in “Here’s How” van Judge Jr. in 1927: "Gordon’s Gin, citroensap, suiker en champagne, geserveerd in een hoog cocktailglas met ijs. Min of meer dezelfde versie verschijnt in 1930 ook in Harry Craddock’s beroemde boek “The Savoy Cocktail Book”, óók onder de naam “French 75”, óók geserveerd in een lang glas over ijs. 

Combo van gin en champagne? 

Over wat er nou zo allemaal in een French 75 hoort te gaan lopen de (historische) meningen dus nogal uiteen. Als in 1948 het boek “The Fine Art of Mixing Drinks” verschijnt, beweert auteur David Embury zelfs dat de French 75 met cognac in plaats van met gin moet worden gemaakt omdat het anders … “niet langer Frans genoemd kan worden”!

Later, vanaf de jaren 1970, wordt de versie met cognac de “French 125” genoemd en verschijnen allerhande variaties op de French 75. Of wat dacht je van een "French 95" (met bourbon), een "French 74" (op basis van wodka) of een Mexican 55 (met tequila)?

Hoedanook, één ding staat vast: vandaag vormen – naar het Amerikaanse voorbeeld uit de jaren dertig van de vorige eeuw - gin, suiker, citroensap en champagne de vaste onderdelen van de huidige “French 75”. 

Hoe serveer je een French 75?

Tot slot moet ik het nog even hebben over hoé we de French 75 nu juist serveren en – je raadt het al – ook daar heerst onenigheid over. 

De “oerversie” van de French 75, de Soixante-Quinze, werd in een cocktailcoupe geserveerd. Dat veranderde later naar een longdrink glas, tot het in de late jaren 1980 vervangen werd door de trend om champagne en -cocktails te schenken in hoge fluitvormige glazen. 

Sommige bartenders, met name Colin Field bij Bar Hemingway in Parijs, serveren de French 75-cocktail evenwel opnieuw in met ijs gevulde Collins-glazen en beweren dat dit glas lijkt op de vorm van de 75mm patroonhuls waarnaar de cocktail is vernoemd. 

Bien sympa! Ik ben geneigd om daar in mee te gaan! Gezondheid! Santé! Op de French 75! In een longdrink glas! Met ijsblokken! 

Ik serveer mijn versie van de French 75 als “festivalcocktail” op het 15de Champagne Festival Bredene op vrijdag 6, zaterdag 7 en zondag 8 oktober in Bottles on Board – Kurt’s Boutique Bar.

Kom je proeven? A bientôt!